UMUT SATAN ÇOCUK

Otururken parkta dün sabah erken,
Simitçi bir çocuk belirdi birden,
Dünyanın yükünü taşır gibiydi,
Çileyle yoğrulmuş o küçük beden.

Ter içinde kalmış, kolunda sepet,
Üstünde yıllanmış eski kıyafet,
Minik yüreğinde taşıdığı sır,
Sahibi olduğu biricik servet.

“Taze gevrek simit” deyip uzattı,
Aldığı parayı cebine attı.
“Hemen geliyorum” derken öteye,
Tarifi imkansız bir sevinç tattı.

Birkaç tane kalmış iyice saydım,
Keşke o sepette umut olsaydım,
Yada dünyadaki tüm simitleri,
Teker teker ondan satın alsaydım.

Halil Bektaş – 01.10.2003