MİSAL KALDI

Dünyayı sarmıştı ünü,
Kitaplarda bir dal kaldı.
Gördü ebedî sürgünü,
Ağzı mühürlü lal kaldı.

Hayat sürmüş bir asırdı,
Kuvveti herkese sırdı,
Ecel onu da ısırdı,
Gitti hayal meyal kaldı.

Yandı madde ateşinde,
Yoruldu serap peşinde,
O gün veda edişinde,
Kursağında visal kaldı.

Dokunan yoktu sırtına,
Kart açılmazdı kartına,
Esti bir acı fırtına,
Ne kovan ne de bal kaldı.

Ecel geldi kaçamadı,
Ulufeler saçamadı,
Gözlerini açamadı,
Ne kudret ne mecal kaldı.

Bitti dostları, yâranı,
Hani binlerce hayranı?
Çok kısa sürdü devranı,
İbretlik bir misal kaldı.

Kuru bir inattı gitti,
Havlusunu attı gitti,
Kârun yere battı gitti,
Ne şöhret ne de mal kaldı.

HALİL BEKTAŞ