Akşam olunca şehrin varoşlarında,
Uyanır karanlığın kuytusundaki hayaletler.
Geçmişe duyduğu özleminin düşlerini yansıtır
Gecelerin görünmeyen yüzüne….

Akşam olunca şehrin varoşlarında,
İzin vermez tatlı bir rüyaya gece.
Uzaklara kaçar ay ışığı,
Umutsuz bir aşkın
Karamsar şarkısını mırıldanarak…

Akşam olunca şehrin varoşlarında,
İçimdeki güneşin aydınlığı kovalar,
Kinci bir düşman kesilen yalnızlığımı…
Gecenin koynunda tutsak kalır,
Bir ömrün yaşanmayan zamanı…

Akşam olunca şehrin varoşlarında,
Ölüm sessizliği ile çöker karanlık,
Bağırmak gelir içimden,
Belki bir ses veren olur sesime diye,
Ama duyamaz kimse…