Çıktın mı hiç geremezin başına
Bulut kayar gider peşi peşine
Doyum olmaz köyümün güneşine
Huzur verir hayal dolu düş dolu

Rabbim can verince kara toprağa
Çiçek açar dal bezenir yaprağa
Deresi akar gider kelkit ırmağına.
Bu sofrada ekmek dolu aş dolu

Alabalık suyunu alır gelir meşeden
Keklik öter arpaçukurunun dereden
Bülbül, serçe name verir neşeden
Dört bir yanı Bahçe dolu bağ dolu

Oradan varsan insen eskikadı’ya
Selam olsun mirac süleyman babaya
Gelmişken bakalım lokman hocaya
Bağrı yufka gönül gözü yaş dolu

Hasretim ben emmi bibi dayıma
Dostlarımdan vefa görmüş soyuma
Yıl olmadan çok görestim köyüme
Köyümün etrafı tarla dolu çit dolu.

Ne elimde orak nede umuzumda tırpan.
Yağlı ekmek olsun, ya bazlama ya çarpan.
Nerde yün döşeği nerede yün yorgan.
Masurayla sırınmış içi sırf elyaf dolu.

Keskinoğlu hemen ne tezde unuttun.
Sende eller gibi gurbet yolumu tuttun
Oysaki sen köyün için bir umuttun
Gezdiğin yerler toz dolu duman dolu.

Abdurrahman KESKİNOĞLU
06.05.2008 Ankara